Tas op de rug en verder reizen!

Tot nu toe was ik alleen per vliegtuig een land ingekomen en niet via een grensovergang over land. Omdat ik niet zo goed wist wat me te wachten stond, heb ik flink gegoogled. De specifieke grensovergang die ik zou nemen bleek nogal berucht. De nodige oplichtingspraktijken, zogenaamde hulp en lange wachttijden. Ik had me goed ingelezen en was ik op alles voorbereid. Vanuit het Thaise hotel werd ik gratis op de scooter naar de grens gebracht, dat begon al heel goed! De mensen die me 'hulp' aanboden genegeerd en doorgelopen naar de Thaise douane. Daar stond maar een persoon voor me in de rij. Helaas had ik de uitreiskaart niet bij de hand om aan de douanier te geven. Ik vroeg om een nieuwe kaart, dat kon in Myanmar ook, maar hij stuurde me resoluut de rij uit. Hmm oké en nu..? Tas op de kop gezet en toen vond ik een uitreiskaart die ik had gekregen toen ik vanuit Abu Dhabi in Bangkok aankwam voor een transfer. Op hoop van zegen die kaart verder ingevuld en weer naar de douane gegaan. Geen probleem gelukkig! Ik kreeg een stempel in het paspoort en kon door. Weer alle mensen genegeerd die je een visum willen verkopen en door naar het immigratiebureau in Cambodja.

Het immigratiebureau is een klein kantoor dat vol zat met allemaal mensen. Het bleek een grote groep Russen te zijn die op een georganiseerde reis waren. Pfff, het was bloedheet en dit kan nog weleens lang gaan duren. Ik vulde formulieren in en gaf deze aan de douanier. Of ik een pasfoto heb? Nee die ben ik helaas kwijtgeraakt. Dan wordt het $35 in plaats van $30. Oké, geen probleem ik heb geen zin in gezeur. De $30 gaat keurig in de kassalade van de douane. Maar de extra $5 voor de pasfoto stopt de douanier zonder gêne recht voor mijn neus in zijn eigen broekzak. Dit is dus corruptie.. Ik probeerde een rustig plekje te zoeken om te zitten en te wachten. Dat heeft nog twee minuten geduurd, ik werd geroepen. Het visum was al ingevuld en in het paspoort geplakt! Terwijl de Russen nog geen stap verder waren, kon ik door naar het volgende immigratiebureau. Corruptie heeft ook zijn voordelen ;) Nog meer papieren invullen, weer in een rij staan en dan eindelijk de definitieve stempel. Ik ben in Cambodja! En dan begint het eigenlijk pas, want nu moest het vervoer naar Siem Reap worden geregeld. Drukte, chaos en hitte, hoe nu verder? Gelukkig kwam ik op dat moment een stel andere reizigers tegen en samen regelden we plekken in een busje.

De middag in Siem Reap was bloedheet. De laatste dagen in Myanmar in Bangkok waren warm, maar dit was echt next level. Rond de 35 graden kun je niet veel anders doen dan puffen van de hitte, het zweet van je hoofd laten lopen en verse fruit shakes drinken. Dan is het best vol te houden ;)

De volgende ochtend werd ik met een tuktuk opgehaald voor het vrijwilligerswerk. Eigenlijk direct na aankomst was er iets geks aan de hand. De persoon met wie ik van te voren regelmatig contact heb gehad via de mail, blijkt niet aanwezig te zijn. Zij runt vanuit Spanje dit project. Verder wil ik er niet teveel woorden aan vuil maken. Het komt erop neer dat ik me niet welkom heb gevoeld en me naast de twee uur lesgeven per dag kapot heb verveeld. Daarnaast is het nogal dubieus wat er met het geld gebeurt dat de negen vrijwilligers per dag betalen. Kortom, het was tijd om te gaan. Dus tas op de rug en verder reizen! :)

Samen met een andere vrijwilliger ben ik naar Siem Reap gegaan. Vanuit daar hebben we een drijvend dorpje bezocht dat nu, in het hete seizoen, droog is komen te staan. Je loopt over een breed zandpad in het midden van het dorp, waar over een paar maanden het water weer staat. De metershoge palen van de huizen zijn nu ook zichtbaar. Heel erg bijzonder om daar zo rond te lopen.

Wat Siem Reap vooral zo aantrekkelijk maakt is de Angkor Wat tempel en alle tientallen Angkor tempels in de buurt. De eerste keer naar Angkor Wat voor de zonsopgang was indrukwekkend. We dachten dat we vroeg waren door om 5uur in de tuktuk te stappen, maar onderweg kwamen we vele anderen tegen. Bij de tempel zelf was het een drukte van jewelste. Zoveel tourbussen, mensen en selfiesticks echt een happening. Dat is wel wat anders dan de bijna privé zonsopgang die ik in Bagan, Myanmar had haha. Niettemin was het prachtig mooi. De roze kleur in de lucht, de weerspiegeling in de vijver en daarna de fel oranje zon. Vervolgens gingen we door naar andere tempels. De eerste was nog niet open, dus we moesten even wachten. Het voorzichtige zonlicht dat door de bomen scheen en nog niemand anders in de buurt. Een prachtige ervaring! Tempels waar bomen op en over groeien, tempels met bizar gedetailleerde beelden en graveringen, ruïnes, hoge tempels met wijdse uitzichten. Echt van alles en zó mooi!

We gingen de dag erna op de fiets. Nou dat hebben we geweten. De dichtstbijzijnde tempel ligt op zo'n 7 km, maar dan ga je verder naar de volgende en nog een. Dan blijk je 15 km terug te moeten fietsen in de hitte op een fiets die eigenlijk iets te klein is en geen versnellingen heeft, haha. Het gaf een heel ander beeld van de tempels en de omvang van het gebied. Na een rustdag, opnieuw de tempels bezocht met een tuktuk. De zonsopgang viel helaas wat tegen. Het was bewolkt en de prachtige roze kleuren van de vorige keer waren er niet. De tempels zelf blijven indrukwekkend mooi! Ik heb gelukkig nog een paar dagen tempels bezoeken in het vooruitzicht, vlak voordat ik terug vlieg :)

Na Siem Reap zijn we met de bus naar de hoofdstad, Phnom Penh, gegaan. De chaos en de gekte van het verkeer in een drukke stad blijft fascinerend. De scooters die extreem zijn volgeladen, scooters die alle kanten op zigzaggen, markten langs de weg, de geuren en het lawaai. Je komt ogen tekort, ik ben er gek op!

Gisterochtend hebben we de killing fields bezocht en een voormalige gevangenis waarin mensen werden gemarteld. Dat was heel indrukwekkend. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Een regime dat binnen vier jaar tijd 3 miljoen van de 8 miljoen inwoners heeft vermoord. Het is ongelooflijk. De massagraven, de schedels, de foto's. Het is zo gruwelijk. Je realiseert je dat de periode 1975-1979 nog maar kort geleden is en dat veel mensen die je op straat, in winkels en waar dan ook tegenkomt hier iets van hebben meegemaakt. Heel bizar! Tegelijkertijd ook het besef dat het nu nog steeds gebeurt op andere plekken in de wereld. In Myanmar bijvoorbeeld tegen de Rohingya bevolking. Zoals ik al zei: ik heb er geen woorden voor om deze ellende te omschrijven. Het was een zeer indrukwekkende dag.

Laat ik afsluiten met wat luchtigs. We zijn op weg naar het zuiden van Cambodja, om precies te zijn naar het eilandje Koh Rong Sanloem. En dit is een serieuze waarschuwing: Google het niet! Het is zo mooi, zo tropisch en zo bounty achtig, het kan niet anders dan dat je ook wilt komen haha ;) Ik ga een paar dagen uitrusten op het strand en uit kokosnoten drinken! :)

Groetjes